COMMON SCENE WHEN DIAPERS AND URINE BAGS WERE NOT YET INVENTED

When the clock’s short
and long hands aligned at twelve
the second time around in a day,
the man with a catheter
roused his wife, telling her
he wanted to move his bowels.

She held the catheter, helped him
maneuver his bony thighs
into a sitting position on the bowl.
His penis wedged straight up,
releasing into the tube crimson
fluid out of its engorged head,
like a maya feeding between his legs.

He punctuated each bowel movement
by burying his face in her chest,
shutting down his eyes in pain.

_________
(Published in Ani 31 Literary Journal)

TALIDHAY SA TING-ULAN

Ang panahon sa kwaresma
Maoy akong kapungtan
Kay bation kog kainit sa lawas
Singot way puas
Sa akong panit manggawas.

Apan kon panahon
Gani sa ting-ulan
Ako mokiat, motalidhay
Maglipay buntagay
Bahala nag masuko
Mga silingan kong hingatulgon.

Hinuon, kinahanglan kong magbantay
Kay dunay mga tawo
Nagtinguha kanako pagpatay.
Lamian kuno kog karne kay sa manok.
Aw, tan-awon lang nato
Kon kinsang mga mata ang mosulikat
Human makatilaw sa akong unod.
Wala sila masayod nga makahilo kong dako.

American Frog ko do!


(First published in Sun.StarCebu Weekend, June 8, 2003)

MY BEDROOM MATE

MY WIFE GLO AND SON RAUL ZURIEL

CLASS REUNION AT THE BEACH

The silver year arrives at last,
appears past us like the wind.
Its coming is marked with lines
tattooed in our faces by time.

Survivors of squalls in life,
we splinter into smaller groups.
Then each of us recites a litany
of mysteries that go with ages.

At the corner, under the shade
of Talisay trees, whose twigs
bop to the whip of Habagat,
five tables stand, heavily laden

with good stuffs ready to cure
the cramping of our hunger.
The murmur of the waves kissing
the shore is like our wild defiance

when our teacher ordered us
to memorize Panatang Makabayan.
Here the space of time is warm
yet only the jars of punch juice sweat.

(Note: First published in Philippine Panorama, January 1, 2006)

A SHORT POEM FOR JOSHUA

(My eldest son Raul Joshua was born on July 17, 1999)


I thought of gifting you kites
on your birthday. Three kites—
small, medium, large.

All in red—the color of love.
But it seems kites are unfit
For you are still three:

Lilliputian yet to hold the cords.
So what must I give you?
Paper boats with matching tag

M/V Happy Birthday my son?
Color or animal charts, Nintendo
or a small mountain bike?

I am undecided yet, Joshua.


(Note: This poem is part of my first poetry collection, A DAY IN A POET'S LIFE AND OTHER POEMS, published by the National Commission for Culture and the Arts through its Ubod: New Authors Series)

37TH U. P. NATIONAL WRITERS WORKSHOP

SEARCHLIGHT

I cast safety over the quadrangle. And
flash away light to assist watchmen
in crippling inmates from going out.

I scan every nook and cranny, sweep
the horizon to extinguish the dark
that solicits blueprint for an escape.

Every night, I elongate my leg.
But I cannot stretch it far enough.
I have not kicked a barbwire yet.

(First appeared in Philippine Panorama, August 28, 2005)

TWO POEMS

A KITE’S FATE

Above me, the sun.
Beneath me, the trees.
Birds give way to me
as I savor the wind.

Here, hot and cold mix.
The atmosphere is lukewarm.
My shirt is cellophane.
I feel sweltering here.

I’m a jet. I’m a plane.
I’m a bird out of cage.
But I am not free.
Below, a kid controls me.



OLD DINING TABLE

We should replace it now, honey.
Look, it is too small for us.
[Our children are no more kids.
They want their own chairs, places.]

Its legs are tired battling with scars
of wounds inflicted by cribs, strollers,
and of unscrupulous shoes, boots.
“What do you think, honey?”



(Note: These two poems are forthcoming in Homelife Magazine)

TAKING MY OATH AS BATHALAD MEMBER

OUR HOUSE

Our house is the smallest
in the village under the bridge.
It’s a unique house
because it has no roof,
only walls, which is made

of cartons and rice sacks.
At night we see the stars.
And see them disappear
each time morning light comes
and the sun enters the horizon.

Our house has no windows,
only sills where I, my brothers
and sisters, sip bowls of hot soup
with few curly strands of noodles.
Our house has no doors.

Yet roosters, hens and chicks
come every morning for breakfast:
Corn I spread for them.
This is our house. We live here,
we eat here, we sleep here.

Papa told us that if he won
the lotto jackpot someday
we will leave the village
and build a new house—bigger
enough for the ten of us—

somewhere.

*First published in Philippines Free Press, May 27, 2006

BAG-ONG HAGIT (Sugilanon)

NAKAHUKOM si Nestor nga mopahulay. Gibati na ug kakapoy ang iyang mga tiil. Taas-taas na man god ang iyang nabaklay.

Milingkod siya ibabaw sa batong bantilis. Sa iyang nahimutangan, maaninag na niya ang kampanaryo sa simbahan ni Sr. San Roque, timailhan nga hapit na siya moabot sa sentro sa lungsod. Si Padre Roberto ang iyang tuyo. Gusto niyang magpatabang sa pari sa iyang tinguha pagbalik sa sabakan sa balaod.

“Hapit na gyod ko moabot,” niya pa sa hilom. May gikuot siya sa ilang dalang bag—ang plastic bottle nga may sulod nga tubig. Mitungab siya aron matambalan ang iyang kauhaw. Naumog ang iyang kamisin sa singot. Busa iya kining gihukas ug gilubagan. Kon gisalod pa ang pinuga nga singot, seguro moabot kinig tulo ka baso. Mikuha siya ug laing t-shirt sa iyang bag ug nag-ilis. Dayon gianinaw niya ang palibot. Mingaw. Walay nagtikawtikaw.

Dili unta si Nestor mobalik sa sabakan sa balaod. Apan daw gikapoy na siya sa pagtago-tago sa kalasangan ug kabukiran. Wala silay saktong pinuy-anan ug pagkaon. Sa kanunay, sa ilalom lang sa kakahoyan sila mopahulay panahon sa gabii. Ug usahay, sigarilyo lang ug tubig ang ilang ipaniudto. Busa kutoy kanunay ang ilang mga tiyan. Ingon niana kapait ang ilang pakigbisog batok sa kagamhanan. May koleksiyon unta sila gikan sa revolutionary tax apan wala silay mapalit sa lasang! Lud-on na usab siyang mopatay ug tawo. Dili na maihap ang gipangtiklo ni Nestor nga mga sundalo, pulis ug mga tawong nakasala sa katilingban. Oo, dili na gyod maihap tungod kay sa wala pa siya nahimong Kumander Nestor, usa man siya ka sinaligan sa Liquidation Squad sa Central Committee sa kalihokan. Lakip sa iyang gipangpatay mao ang mga politiko nga nagdumili paghatag og revolutionary tax.

“Kon moampo ka Komander, ikaw lang seguro. Amo lang ipadayon ang atong kawsa,” matod ni Ka Bruno, ang iyang tuong kamot nga maoy iyang gibinlan sa kaakohan pagdumala sa ilang panon, sa dihang gisugilon niya ang iyang nakab-ot nga hukom.

“Salamat nga hisabtan ko ninyo, mga kauban,” tubag ni Nestor, bugnaw ug tulukibon.
Busa nag-inusara lamang si Nestor karon sa iyang pagtugbong sa lungsod.

Klasmeyt sa kolehiyo sila si Nestor ug Padre Roberto. Kauban sila sa debating team sa unibersidad diin sila nagtungha. Human sa gradwasyon, mipadayon si Roberto sa seminaryo. Apan si Nestor kalit lang nahanaw. Diay nagpabukid, miipon sa mga tawong nakig-away sa gobyerno.

Bug-at ang rason sa iyang pag-abin sa mga rebelde ug pagsagop sa idolohiyang komunista. Gipatay man god sa mga sundalo ang iyang igsoong lalaki.

Nagsingabot ang pista sa ilang baryo niadtong tungora. May bayle matag Sabado sa gabii. Ang iyang manghod nga si Arnel ug ang opisyal sa army detachment sa ilang dapit nagkaabot sa pagpadayag sa ilang gugma sa usa ka babaye. Apan si Arnel ang gipalabi sa dalaga hinungdan nga nasuko kaniya ang hepe sa mga sundalo ug gipapatay sa iyang mga kauban. Dili makataronganon ang resulta sa imbestigasyon nga gihimo sa kapolisan. Ilang gipagawas nga ang iyang manghod maoy misulong sa mga sundalo ug igo lang sila sa pagpanalipod.

Nasayod si Nestor kon unsa ang tinuod. Busa gisakitan siya sa resulta sa maong imbestigasyon nga maoy nagtukmod kaniya pagpabukid. Gipugngan siya sa iyang mga gikinakan, apan wala na gayod siya magpahawid. “Bugtian nilag kinabuhi ang imong kamatayon, Dodong Arnel.” Kini ang saad ni Nestor ibabaw sa lubnganan sa iyang manghod.

Sa bukid, pulos malamposon ang mga misyon nga gisangon sa kalihokan kang Nestor. Busa wala madugay nahimo siyang Komander.

Ug tungod sa kadaghan sa iyang napatay, dili gayod kapugngan nga usahay hasolon ang iyang tanlag. Dihay panahon nga sa iyang pagpahulay sa gabii, mokalit lang siyag timbakuwas. Diay iyang madamgohan ang iyang gipangpatay. Nakita niya ang kalag sa iyang mga biktima nga nagtulisok kaniya.

Maayo segurog mo-surrender nalang ko, nakahukom siya. Ug wala mobabag ang iyang mga kauban.

Sa iyang pagpanamilit kaganiha, pulos luhaan ang ilang mga mata. Nahisama na man god sila ingon nga managsoon. Apan wala silay mahimo. Nakahukom na si Nestor nga mobalik sa sabakan sa balaod. Sa wala pa siya mobiya, gitagsa-tagsa niyag gakos ang iyang mga kauban.

“Hinaot unta nga molampos kamo, mga kauban, sa inyong mga tinguha. Adto na ko. Sige lang kay kon magkinaunsa, mobalik ko dinhi sa bukid.” Mao kadto ang kataposang mga pulong nga nalitok ni Nestor sa dayon niyang biya sa iyang panon.


MAY kisaw nga nabati si Nestor didto sa daplin sa bato nga iyang gilingkoran. Nakurat siya. Iya kining gilili. Ug maoy iyang nakita ang baki nga nag-ayam sa mga talapan ug alindanaw.
Gitan-aw ni Nestor ang iyang relo de pulso. Alas singko y medya na sa kabuntagon. Banagbanag na. “Morag panahon na nga moaginod ko.” Ug mipadayon siya. Nagpunay siyag taghoy-taghoy ug kanta-kanta samtang naglakaw.

Apan kalit lang nga nahitalunong si Nestor. Didto sa unahan, may nakita siyang checkpoint. Oo, checkpoint sa military. Moatras unta siya ug mobalik sa agi apan ulahi na ang tanan. Nakit-an na siya sa mga sundalo. Busa mipadayon na lamang siya. Gibati siyag kakulba, apan wala kini niya ipakita. Nagpabiling kalma ang iyang bayhon. Pag-abot niya sa checkpoint, gisita dayon siya sa mga sundalo.

“Asa man ka paingon, Brod?,” gipangutana si Nestor sa usa sa mga sundalo, isog ang tingog niini.
“Diha ras kombento, Sir. May tuyo ko ni Padre Roberto,” tubag ni Nestor.

“Mao ba. Seguro rebelde ka, kay rebelde man sad na si Padre Roberto,” midason ang laing sundalo.

“Ha...dili uy! Bahin sa akong amahan nga himalatyon ang akong tuyo. Gusto man god siyang mangumpisal,” namakak si Nestor.

“Ayna'g pamakak diha,” matod sa mga sundalo, dalang bunlot sa iyang bag.
Ilang gikuling ang bag ni Nestor ug didto ilang nakita ang plastic bottle sa tubig, pipila ka t-shirt ug ang iyang armas nga kalibre 45.

“Unya, unsa man ni?,” matod sa mga sundalo, nga naggunit sa iyang pistola.

“Kuan, Sir, kanang...” Wala na matiwas ni Nestor ang iyang tubag.
Mao na lay iyang nabatyagan ang mga kumo nga naglumba paghagsa sa iyang nawong ug kalawasan.

Nakasinggit si Nestor sa kasakit. Ug nagpanawag ug panabang. Apan walay nakadungog. Ug walay mitabang kaniya. Dili tiaw ang kasakit nga iyang gibati. Nag-agulo siya sa kasakit sa mga bug-og nga iyang nahiagoman.

Human nilag kulata kang Nestor, namalik pagsulod sa ilang detachment ang mga sundalo. Mikamang si Nestor paghinay paingon sa daplin ug misandig sa gamot sa dakong kahoy nga nag-igdal kilid sa dalan.

Didto sa silangan, nakita ni Nestor ang Adlaw nga bag-o lang misubang, puno sa daghang paglaom ug nagdala sa bag-ong hagit.

Nakatulo ang iyang mga luha.....sa kasakit. Midilaab ang iyang kahiladman sa kalagot. Ug mibalik sa iyang panumdoman ang nahitabo ang iyang manghod. Bisan sa kasakit nga gibati sa iyang kalawasan, naningkamot gihapon si Nestor pagtindog.

Ug hinay-hinay, mibaklay siya. Apan lahi na ang iyang girumbo, dili na kadtong kampanaryo sa simbahan ni Sr. San Roque.
____
*This story first appeared in Bisaya, the long-running weekly magazine in Cebuano published by Liwayway Publishing, Inc.

BUILDING A PERSONAL IDENTITY: The Practical Importance of Mastering One's Native Language

CAGAYAN DE ORO CITY (MindaNews/23 Aug) -- Many Filipino parents want their children to speak the English language in that they enroll them in exclusive schools. Without them knowing it, they have become easy preys of the highly commercialized Philippine educational system. But becoming themselves gullible to the demands of these exclusive schools they do not mind. It’s because they feel a certain degree of pride seeing and hearing their kids speaking like birds!

In Cagayan de Oro City where I live, there are a number of exclusive pre-schools run either by religious groups or enterprising educators.

And while in a public utility jeepney, I seldom hear these children of well-to-do families speaking these lines: “Where man ta mag-watch og movie?” or “Mommy, when man diay si Daddy mouli?” or “Mommy, ingon si teacher, bad baya ang mangaway og baby.”

From those who are in exclusive colleges and universities, these lines are quite familiar: “Mag-faster ta oy kay hapit na baya ang time!” or “Pa-borrow og money, please. Mo-pay ko tomorrow” or “Nag-eat naka?” or “Mag-buy tag food.”

What language is that? Certainly, it is neither English nor Cebuano.

Dr. Leoncio P. Deriada, of UP in the Visayas, said: “The greatest evil in the Philippine educational system is the use of English as the language of instruction in the classroom. The greatness of the Filipino is preserved in the various languages of the country.”

“We must teach in the language of the learner,” he urged writers, teachers and educators in his keynote speech during the 2005 National Conference of the Philippine Center for International PEN held in Iloilo City on December 3, even as he challenged them to master their own languages before they master another’s.

For his part, former UP President Francisco Nemenzo Jr. said: “Filipinos should not abandon their regional tongue but must also develop it.”

In his visit to Romblon, the first and only place he knew, NVM Gonzalez asked a faculty from the English department whether she enjoyed teaching English. The teacher replied: “I have no regrets, even though it’s a second language.”

Gonzalez retorted: “You have an English department and a Filipino department. But Tagalog is a second language and English a third. Don’t you want a Romblon department? Your language defines your world, including the history of our enslavement by the English.”

On one hand, Gonzalez had regrets that English became the official language of the Philippines. “The learning process could hardly be called slight; we had to do everything in a received language, every single word truly an alien presence,” he said, describing his difficult foray as a young writer using the “borrowed language.”

On the other hand, Dr. Macario Tiu, of Ateneo de Davao University, castigated those self-proclaimed pundits when they insist that students’ poor English is the culprit why most of the college graduates are jobless.

The solution to unemployment problem, according to Tiu and which I fully agree, is not to improve the ability of the students and graduates to speaking English but the opening of more businesses and industrial plants that will provide them jobs.

Speak English
I grew up in a remote village of Padre Burgos, Southern Leyte whose name rendered it more bucolic -- Lungsodaan. The word “daan” means old in Cebuano. [Until now, as its name goes, our place remains “daan.”]

There, I studied in a public school for my elementary education and was forced to enroll in a private school for my secondary education because our place had -- and until now, has -- no public high school. Though I am 33 years old now, the order of our teachers directing us to speak in English is still very fresh in my memory. During those years, I, together with some of my classmates coming from poor families, religiously obeyed the order because we had no money to pay for the fine. Yes, our teachers would impose fines upon those caught speaking “Bisaya.” The result, many of us got the “Most Behaved” awards every closing of a school year!

In part, I can say that my teachers must have been good motivators because I have become an addict to English subjects in that I would listen to them attentively telling us the stories of Rip Van Winkle, King Arthur, Perseus, etc. or explaining when to use comma, semi colon and other punctuation marks.

Through their motivations, I learned to love the language, romanced it more deeply, and gave it the respect it richly deserves.

Truly, I can speak the English language but always stammer no matter how hard I have practiced it. And all along, I only mastered this line: “Ma’am, may I go out.” It was my favorite sentence in English while in high school.

Intelligence, progress
As I am a son of poor parents, I worked hard to earn a college degree -- I finished a BA degree from a school in Cagayan de Oro, majoring in, accidentally, English.

In the campus, my classmates looked up to those who spoke English inside the classroom. But when I transcribed what they said, I found out that their English grammar was bad.

And I was much surprised later when I learned that those brandishing their supposed English-speaking expertise would always get the low scores during quizzes and examinations.

Yes, man’s intelligence is not measured through his ability to speak the English language fluently, much more his success in life.

Yes, our country’s progress is not measured through the people’s fluency to speak English.

Language of my birth
In my case, I love the language of my birth -- Cebuano. The reason is simple: It is rich in words and terms that most appropriately describe certain events, occasions or activities.

For one, the Cebuano language has many terms for the English word “carry.” When you carry a thing using your hand, it is “bitbit”; pas-an, when using your shoulder; lukdo, when using your head; sung-ay, when using your nape.

So with the word “harvest.” When you harvest rice, it is ani; sanggi, when you harvest corn; tuba, when you harvest banana; guno, when you harvest mangoes; dugnas, when your harvest coconuts.

And so with the word “wash.” It is hunaw when you are washing your hands; himasa, when you are washing your feet; hilam-os when you are washing your face; ilo, when you are washing your anus!

And so on.

For another thing, I considered the Cebuano language as the foundation of my culture and existence. I will not abandon it wherever I may be. And because I am proud of it, I speak it most of the time in my daily routine.

As Prof. Madrileña dela Serna of UP Cebu bluntly puts it: “If we are good in Cebuano, we can be good in English.”

Mastering the native tongue
In the long list of Nobel Prize winners for literature, literary laureates coming from non-English speaking countries are writing in their own languages. So why concentrate on a borrowed tongue?

Once, an elementary grader schooled in an exclusive school asked in English her playmate enrolled in a public school. The playmate understood the question but answered in Cebuano. But the student from the exclusive school did not understand the answer and had to request the poor student to do some explaining. Now, the question: Between the two, who has appeared smart and intelligent? And who has appeared dull and brainless?

To me, learning, studying, speaking and writing in the English language is not bad. It helps. It’s a good decoration of our own being!

But, first thing first: We have to master our own language. Now!

It is an assurance that we will not get lost in the abyss of cultural diversity. Otherwise, we will exist without identity, like a gypsy in the ocean of uncertainties, floating aimlessly.

HEY, IT'S ME

KAPALARAN UG UBAN PANG BALAK

Sa dihang nagpahibalo si higalang magbabalak Michael U. Obenieta, pangulo sa Bathalan-ong Halad sa Dagang (Bathalad)-Cebu, sa 2006 Bathalad-Cebu Tigi Sa Sinulatay, diin usa sa mga kategoriya mao ang Balak, usa ako sa mipadalag tampo. Ug niadtong Oktubre 1, 2006 gihimo ang awarding ceremonies didto sa Mountain View Park Resort, Lahug, Cebu City. Ania ang pungpong sa akong mga balak nga nakadaog sa Ikatulong Ganti nga giulohan og KAPALARAN UG UBAN PANG BALAK

MGA BINUHIANG LANGGAM SA SIYUDAD

pagdason sa kangitngit
kami morag mga kuwaknit
manglugwa sa kuweba
pinintalan among panagway
pulos maanyag tan-awon
labi nag madan-agan
sa kinidlap sa de kolor
nga mga bombelya

sulod sa mga balay-
kalingawan-kahilayan
kami maoy bida
mga kostumer nga nalurong
sa giyarok nga bino ug serbesa
morag makakitag prinsesa—ilang
mga mata mosiga kon kami
mosayaw na atubangan kanila
apan kami ray bida nga tinamay
kay sa katawhan gianggaan
mugbog lupad nga mga langgam
oo, ang katawhan ning kalibotan
sama sa mga langgam:
ang hinawayon,
mga hiniktan

ang tinamay (kaming mga G.R.O.)
mga binuhian



KAPALARAN

May pasas nga mipilit sa abaga ni Nanay.
Ingon sila nagpas-an siyag kasakit nga di
hitupngan. Mao diayng kanunay syang
makatilaw og kulata sa akong ama-ama.

Gikusi akong kasingkasing nga nagsud-ong
karon sa iyang kalawasan kay sa mga punok
gilikosan. Siyay nahungawan sa gahom
sa alak nga sa akong ama-ama gilaklak.

May alom usab ako sa abaga. Apan kon ako
makakwarta, ipatangtang ko kining pasas
nga mipilit sa akong panit. Dili ko buot
mosubay sa dalang giagian ni Nanay


POSTCARD GIKAN SA SUGBO

Matag gabii, gipintalan sa lainlaing bulok
ang dagway sa Sugbo. Yuna, tan-awa ra god ni.
Di ba kini tore nga mipaturatoy pagtubo
paingon sa kawanangan? Paminaw. Di ba
makabungog ang lanog sa live bands, cocktail
lounges ug videoke bars? Samtang sa daplin
sa Fuente Osmena, amang ang mga punoan
sa Acacia nga misaksi sa pangaliya ni Dodong:
Limos mo, Sir, Maam. Maluoy mo, Sir, Maam.


LUYO SA SAAD

Sa imong pagbiya aron mangapkap
og berdeng kapalaran didto sa nasod
ni Ingko Samuel, gikawras sa kukhang
mga tudlo ang imong kasingkasing. Ug
wala mo kapugngi ang mga luha sa kawili
paghalok sa imong mga aping. Sa likod
sa imong mga bakho mituyhakaw bug-os
mong saad kanako: Di ko kalimtan tabunon
kong diwa ni putlon ang pising mitakgos
sa kasaysayan sa atong pagkakabos.
Apan gilumbuwad ngadto sa kawalaan
sa napulak nga mga adlaw, buwan ug tuig
ang imong panumpa nga mobalik sa yutang
pinangga aron mosingo sa lab-as nga hangin,
modimdim sa bag-ong dawat sa sanggotan,
mokaon og mais pinarisan sa ginamos pinaisan.
Minunot kini sa ritmo sa panultihon nga ang saad
gihimo aron pakyason. Ug kini ang labing pait:

Di ka na makasulti sa namat-an mong Binisaya.
Kay misanong kang hilhilon imong dila ug
tingalon imong kaisipan sa hunit nga pinulongan.

SA KARAANG CASA

Ang kausisero sa batan-ong
hunahuna maoy nagtukmod
kanako. Milayat kos bentana.

Busa ania ako ning karaang
casa karon. Wa nay nagpuyo.
Mingaw. Nahanaw ang talinis

nga talidhay sa binuhian apan
di makalupad nga mga langgam.
Maoy nahibilin gubaong katre,
gitungtongan sa nawataswatas

nga kutson. Sa may alkuba,
nahimong bombelya ang
mga lawalawa sa panahon.
Sa may banggira, mikinlaw

nga nakighagwa sa bidlisiw
ang buak nga baso. Nanambo
ko. Ug maoy akong nasugat
ang hinagtik sa mga taligsik.


ANG AGILA KANIADTO NAHIMONG MAYA KARON

May agila sa iyang dughan. Tan-awa.
Naglupad. Nagsiga ang mga mata.
Ang mga pako nanagkapakapa. Nagsuliyaw
sa talinis nga talidhay. Iyang sungo
nagbuka, andam mopahit bisag unsa.
Kon siya magpasopaso sa kanto, kanunay
abli ang iyang dughan, aron ang agila
makit-an sa katawhan. Sa katilingban
siya gikahadlokan, giayran. Dihay kausa
iyang gikulata ang anak sa kapitana
kay sa iyang pagkasiga wala moila.
Apan karon, human gitukob sa kagahapon
ang pito ka dekada, ang iyang kalagsik
napadpad, mikuyog sa langaw nga
way pamahaw. Mga bukton nawad-ag umoy.
Ug sa mga bagang sapot siya nagsapaw
kay nahadlok sa bulhot sa panuhot
ug kupog sa tun-og. Ang iyang likod,
sa osteoporosis gipugos sa pagbawog.
Ug tin-aw ang gitug-an sa panahon:
Ang agila kaniadto nahimong maya karon.

Pasiuna

Dayon kamo sa akong blog. Dinhi, inyong mabasa ang akong mga obra--balak, sugilanon, uban pa.